Dinsdag 5 maart
‘sMorgens vroeg zien we onze mannen voor de komende twee weken: Federico en Isaac. Federico is een boom van een kerel, dat is lekker voor eventuele ontmoetingen met de criminelen waarvoor we door iedereen steeds weer opnieuw worden gewaarschuwd. Beide mannen komen uit de fotografie en video-wereld, dus ook handig. We vertrekken meteen van naar de airport, zijn daar veel te vroeg maar dat is prettig, want dan kunnen we nog even naar huis skypen. Om 1200 uur vliegen we, stipt op tijd. En wat een geweldige vlucht, met een halve meter beenruimte!!!! Daar kan de KLM een puntje aan zuigen. In Cancun de auto gehuurd. Het wordt gelijk duidelijk waar we zijn, goedkoop toerisme en spruitjes. Schuldige: de prijsvechters in de lucht. En dat wordt gelijk bevestigd door man die ons de auto verhuurt. Hij kijkt ons voor we willen wegrijden dreigend aan met in zijn handen een bordje waarop staat TIPS!!! en wijst naar dit bordje. Wouter kijkt de man aan en zegt: No TIPS! Waarop Chris zegt: His name is STIPS, NO TIPS!!! De man: NO TIPS??? Hij loopt boos weg. Dat blijven we dus in de toekomst zo doen.

We rijden door naar het guesthouse in TULUM, hopend het massa-toerisme in Cancun te ontvluchten. Maar de volgende dag, als we nog nietsvermoedend bij de eerste Maya ruïne aankomen,staan er dikke rijen dikke mensen zwetend voor de kassa, net gelost uit dikke bussen. We sluiten ons aan, het ergste vermoedend. Wordt dit nou ons Maya-beleven voor de rest van de reis?!? Tot overmaat van ramp mogen we onze statieven niet meenemen, bij de controle. To much professional!!! Chris levert mokkend z´n driepoot in,maar wil een recuutje. NO REÇU! Schreeuwt de mexicaan. Yes reçu roept Chris, en trekt de driepoot uit de man´s handen. Dat doet letterlijk en figuurlijk de deur dicht,met een klap is de man verdwenen. Het statief wordt in de auto opgeborgen.

We besluiten door de blote getatoeeerde mannen en vrouwen heen te kijken en ons te laten verwonderen. En dat gebeurt. TULUM heeft een prachtig bewaarde Maya-enclave: “het Observatori di Tulum” , ooit door de Maya’s zo’n 200 jaar voor Christus gesticht. Een glooiend groen gebied met schitterende gebouwen waar de elite van de Maya’s zich vestigde. Een belangrijke handelspost, met een fantastisch uitzicht op de oceaan. De enclave is omringd door muren van gestapelde stenen, volledig in tact door de bomen die zich hebben vergroeid met de muren. Sterke boomwortels houden grip op de meters hoge muren die de bewoners indertijd bescherming boden. Het is prachtig om te zien hoe de worstels soms dwars door de stenen hun weg vonden, zich splitsten en verderop weer boom werden. Tussen en op die stenen zie je van tijd tot tijd de leguanen zitten ´garrobos`, onverstoord en arrogant de kirrende toeristen aanschouwend.

Onze tweede bestemming ligt in Coba, zo´n 45 km verderop. De `Zona Arqueologica de Coba`.Dit is een kilometers groot gebied, waar de ruines onverwacht opduiken. Hier vinden we gelukkig de stilte die bij de Maya-tempels en gebouwen horen. Door het woud loopt de oudste Maya-road, een weg van 100 kilometer, nog steeds goed intact. Wij redden die kilometers wandelen niet echt en kunnen een soort van Mexicaanse riksja huren, waar we als Adriaan en Olivier in zitten en ons laten verplaatsen van het ene wonderlijke in de bossen verscholen gebouw naar de volgende tempel of Maya-uitkijkpost.De jongen die ons fietst is een erg vriendelijke gids met een prachtige kop waaraan je zijn Maya-afstamming goed kunt aflezen. Zo’n typische indianen-kop met smalle glimmende oogjes en hoge jukbeenderen. Een sterk volk.Bij een van de ruines staat een gecalligrafeerde steen waarop de ondergang van de wereld in 2012 wordt aangegeven… toch grappig als het maart 2013 is. Niet alleen de gebouwen zijn bijzonder, ook de vegetatie is dat. Het is een bos dat min of meer een voorloper is van de jungle. Ondanks dat Chris ook hier z’n statief niet mocht meenemen heeft hij toch mooi materiaal kunnen schieten.

In de auto en naar de volgende bezienswaardigheid. Een tiental km verderop komen we bij een ondergrondse grot, een zg Cenote. Die heb je hier veel in dit gebied. Grote en kleinere grotten, die soms verbonden zijn met uitlopers boven de grond. We dalen zo’n 40 meter af en komen in een ruimte vol schitterende druipstenen en wortelscheuten die vanuit het rotsplafond naar beneden waaieren. Het water is zo helder als glas, en je ziet daarin donkerblauwe blinde vissen zwemmen. Onze gids gaat als eerste het water in, je mag hier zwemmen. Wouter gaat’m achterna en Chris blijft op de kant alles filmen. Het is een geweldige ervaring. Vanuit het water door en langs de spelonken zwemmend verdwijnt je tijdsbesef. Dit is zo’n Once in a Lifetime-Experience”waar je tijdens zo’n reis steeds op hoopt. Het verhaal gaat dat er ooit een meteoor-inslag is geweest in dit gebied die diepe gaten heeft geslagen, waardoor al deze grotten zijn ontstaan. Onze mexicaanse gids vertelt lachend dat Cenote met een S geschreven betekent ‘grote borsten….

We rijden naar Chichen Itza, een Mayastad in de provincie Yucatan, een uur rijden van Valladolid. Ook hier weer een bonte verzameling van toeristen, rijen voor de kassa’s. Het is geen hoogseizoen, dus je kunt nagaan hoe druk het dan is… Het is logisch dat het druk is. De Maya geschiedenis is bloedinteressant; het lijkt een sprookje, een volk dat op verschillende plaatsen tegelijk ontstond, plaatsen die duizenden kilometers van elkaar verwijderd waren. Het blijft waanzinnig dat er meer dan 2000 jaar geleden al zo’n beschaving was in dit gebied.We lopen het gebied in, en zien als eerste een van de best bewaarde en gerestaureerde piramides; de piramide van Kukulcan. Voor de piramide staan groepjes mensen die klappen in hun handen. Dat geluid wordt van de piramide versterkt teruggekaatst, vervormd tot het geluid van een gespannen darmsnaar die je plotsklaps loslaat.

Dit is ook weer een flink gebied met tientallen gebouwen, groot en klein, indrukwekkend. Wat ons puzzelt en stoort is dat er op het terrein zelf veel te veel souvenirtentjes staan. Dat is echt jammer en ons inziens respectloos naar de Maya-cultuur. Het is een dubbel gevoel, de exploitatie van de geschiedenis. Die souvenirs begrijpen we, het helpt waarschijnlijk wel mee aan de restauratie en veiligstelling van de historie. Maar het zou van meer respect tonen als de commercie buiten de grenzen van de Maya-steden en enclaves gehouden werd. We filmen en fotograferen veel, alles is fotogeniek. En natuurlijk kan Chris het niet laten om een paar typische Maya-fluitachtige instrumentjes te kopen die allemaal weer een ander apart geluid maken. Dit alles is enorm inspirerend. Muzikaal en beeldend, wat is het toch een bijzonder project waarin de beeldende kunst en de muziek elkaar straks gaan ontmoeten, geïnspireerd en gestuurd door die fantastische Maya-cultuur. Straks in de theaters…. wij kunnen niet wachten. De reakties die we via de social media krijgen zijn ook heel inspirerend en bemoedigend. Dat worden straks volle zalen!!!

We krijgen een tip dat er in een dorpje verderop houtsnijwerk wordt gemaakt. We rijden er naartoe en vinden een familie, zittend op de hurken, kunstig en vaardig snijdend in cederhout, waar je de contouren van maskers en andere typisch Maya-achtige figuren in ontdekt. Het is ook veel leuker om direct bij de bron iets te kopen voor onze geliefden thuis. Chris doet een kleine bestelling, hij wil een houten duivel als marionet. Binnen een uur kan die klaar zijn. Wij doden de tijd in een klein eettentje op het plein van het dorp. Eettentje…. Eigenlijk is het niet meer dan een rommelige schuur met een toonbank en een vuurtje waar een grote pan kippensoep op staat te pruttelen. Dat kan geen kwaad, de lunch wordt kippensoep. Zoals overal op de hele wereld komen er kinderen om ons heen staan en zitten, het halve dorp loopt uit en verwondert zich over deze twee bleekscheten met camera’s. Het is allemaal heel ongedwongen en vrolijk. Nergens agressie of vijandelijkheid. Het is een prachtig volk, de Mexicanen. Jammer dat zoiets door corruptie, drugs en bende-oorlogen wordt doorkruist. Wij rijden tevreden terug naar Valladolid, een fijne nachtrust tegemoet.

Tot de volgende blog!
Groetjes Chris en Wouter!

SUN WIND RAIN WATER & CORN BLOG 3

In Tulum sluiten George en Jacobine ( van de BOS –omroep ) zich bij ons aan. Regisseur/filmer George Schouten maakt een tv-portret van Chris en reist daarvoor een tiental dagen met ons mee samen met Jacobine die het geluid doet.

Zaterdag 9 maart
De volgende dag vertrekken we voor een lange autorit naar Akamul, een nationaal park waar een van de belangrijkste Maya nederzettingen werd ontdekt. We komen in het donker aan. De camping ligt midden in de jungle, we slapen in tenten, geen water en geen electriciteit. En geen wifi!!! Wat een ongekende rust. Er wordt wel voor ons gekookt, Wouter had de bui al zien hangen en haalt een geweldige fles wijn uit z’n tas. We waren eerst verkeerd gereden en kwamen bij een slagboom met mannen die vertelden dat er jaguars waren gesignaleerd. Terug op de camping waren we die al vergeten, maar ‘snachts werden we opgeschrikt door een verschrikkelijk gebrul. We hebben ons allemaal heel stil gehouden, de jaguar kwam weer in beeld. Maar de volgende ochtend bleek dat het een aap was geweest. Die een monsterachtig geluid produceert dat we de volgende nacht weer hoorden.
De volgende ochtend, douchen op de Indonesische manier; mandieen. Dat is zoveel als met een bakje water scheppen uit een emmer en je daarmee begieten. Onbijten met eieren en tortillas. Daarna 67 km rijden door het nationale park, om uiteindelijk aan te komen bij de Maya-stad Calakmul.
Ook hier is het bijzonder dat de gebouwen diep verscholen liggen in de jungle. We lopen 3 kilometer voor we de eerste piramide zien liggen, half begroeid en half ontdaan van begroeiingen. De bouwwerken danken hun behoud aan die bomen , die zich dwars door de stenen hebben geworteld. Bovendien zijn hier nauwelijks toeristen. Dat maakt dat je , met een beetje fantasie, je kunt wanen in de Maya-tijd. Rust alom, iets dat Chris straks graag in zijn muziek tot uiting wil brengen. Stilte, sereniteit, schoonheid. Dat is wat wij nu beleven. Maar de tijden van de Maya’s waren niet alleen gevuld met schoonheid en cultuur. Ook daar was sprake van machtsvertoon, grote verschillen tussen arm en rijk, verschillen tussen elite en gepeupel. Die verhoudingen hebben, samen met de onderlinge oorlogen, uiteindelijk ook geleid tot de ondergang van de Maya-cultuur. Het is steeds opnieuw indrukwekkend hoe de Maya’s hun steden hebben gebouwd, en dat dit na 2000 jaar nog steeds goed zichtbaar is. Jammer is alleen dat alles wat er aan versiering, scuplturen en gebeeldhouwde friezen was, is weggehaald, gestolen of verplaatst naar musea ( in o.a. Mexico-city). We lopen hier alles bijelkaar zo’n 13 kilometer, steeds weer verrast door gebouwen die opdoemen uit het struikgewas.

Maandag 11 maart
Na hetzelfde ochtend ritueel vertrekken we naar Palenque, dichtbij de grens van Guatamala. Zes uur rijden. Na 7 km rijden stoppen we bij Balamku. Hier moet zich een nog gave fries bevinden: “La casa del Quatro Reyas”. Het is inderdaad een prachtig geconserveerde fries van zo’n 16 meter breed en meters hoog. Hij is zo mooi bewaard gebleven doordat hij uit de wind en regen is gehouden door de ligging achter de piramide. Maar ook de bouwwerken zijn schitterend. Anders dan in Tulum en Chitchen Itza , waar nauwelijks of geen ronde hoeken te zien waren. Chris maakt vrienden met een vlinder, die voortdurend om hem heen blijft dansen, op zijn hand gaat zitten en blijft achtervolgen. Gereincarneerde Maya? Dat is een mooie gedachte. Dezelfde gedachte hadden we in Tulum waar leguanen op de stadsmuur van de Maya-enclave de toertisten meewarig bekeken. ier zijn duidelijk de tekeningen te zien van de koningen, die Prachtige beesten, die onveranderd zo geplaatst hadden kunnen worden in de Maya- tijd.
Na een tocht van 4 uur komen we aan in Palenque. We slapen in hutten met rieten daken, wel met stromend water en electriciteit. Prettig, we kunnen alle apparatuur opladen die nodig is om te filmen en te fotograferen.

Dinsdag 12 maart
We hebben al gelezen en gehoord dat de Maya-ruines bij Palenque behoren tot de meest bijzondere. De gebouwen en tempels liggen midden in de jungle, met op de achtergrond de bergen die in nevelen zijn gehuld. We kijken onze ogen uit. Deze monumentale ode aan de koning Pacal, die rond 615 na Christus deze enclave tot grote bloei bracht is totaal verschillend van de steden die we eerder zagen. Voor het eerst zien we niet alleen trappen en plateaus, maar we kunnen dwalen door gangen en binnenplaatsen. Alles is van een hoog artistiek nivo. Het is ook voor het eerst dat we veel prachtig gebeeldhouwde friezen zien en schitterende hiërogliefen. Deze stad is met veel gevoel voor harmonie gebouwd in een tijd die de meest glorieuze uit de Maya-tijd kan worden genoemd. Het is ook de stad waar voor het eerst binnen in een tempel een sarcofaag is gevonden, die van koning Pacal. Deze koning regeerde 68 jaar, vanaf zijn 12 de jaar. Nadat zijn zoon het van hem over nam kwam langzaam het verval. De succesperiode duurde nog geen 100 jaar en in de 8ste eeuw verlieten de maya’s Palenque, waarna de complexen werden overwoekerd door de jungle. Het duurde zo’n 1000 jaar voor de stad werd herontdekt, in 1952. Dit is waarvoor we kwamen, om geinspireerd te worden en materiaal te verzamelen waarmee we het theaterconcert tot een bijzondere beleving kunnen maken. We kijken, fotograferen en filmen uren lang, in verwondering en met respect voor degenen die dit meer dan 1000 jaar geleden realiseerden. Op het terrein bevindt zich ook een museum, waar een overzichtelijke selectie van prachtige scuplturen, maskers en hiërogliefen is tentoongesteld. Buiten krijsen de apen, het geluid waar we een paar dagen eerder ‘snachts angstig van wakker lagen… daar zijn we nu aan gewend.

Woensdag 13 maart
‘sMorgens ontbijten we in het stadje Palenque. Dan rijden we met een stop bij de watervallen “Agua Azul’’ naar San Christobal de Casas. De watervallen zijn niet gigantisch hoog, maar panoramisch breed. Met een overdonderend geraas worden ze door het oerwoud en de bergen uitgespuwd. De tocht naar San Christobal gaat slingerend door de bergen. Het wordt steeds kouder, we rijden op een hoogte van meer dan 2000 meter. Onderweg staan Indiaanse vrouwe met hun kinderen langs de weg met fruit en kleine snuisterijen. Soms blokkeren ze de weg met een lijn met vlaggetjes, waardoor je wel moet stoppen. Of ze staan bij de hoge drempels die veelvuldig in de weg gemaakt zijn om de snelheid van de auto’s en vrachtwagens te beperken. We kopen heerlijke honingbanaantjes en mango’s, en komen tegen de avond aan in onze hostel in San Christobal. Het is een bijzondere stad, zo midden in de bergen. Het doet heel spaans aan, met gezellige plaza’s, restaurantjes en kleurrijke winkels. We besluiten om hier een dag door te brengen.

Donderdag 14 maart
San Christobal de las Casas is een typische handelspost, nu en in het verleden. Het is een mengelmoes van culturen, hier komen de indianen uit de verre omstreken hun waren verkopen aan de toeristen die gelukkig van een ander level zijn dan in een kustplaats als Tulum. De Maya’s zijn er nog steeds, je herkent de bouw van de koppen; de markante neuzen zoals we die ook gebeeldhouwd zagen op de friezen bij de ruines van Palenque. Vreemd om die Maya’s hier afhankelijk te zien van de toeristen die juist gekomen zijn voor de beleving van de Mayaculktuur. Er wordt beweerd dat de ruines van de Mayastad Tikal in Guatamala nog mooier zijn dan die in Palenque… dat belooft dus wat. Deze dag zien we de prachtige kathedraal hier in San Christobal, de markt, we praten met bewoners. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan, een beetje de sfeer van eind jaren 60. We voelen ons thuis. Bovendien vonden we de wijn terug die we in Mexico-city dronken met onze nieuwe vrienden daar: een arenal ba ll 2008, vino tinto Ensamble. Een wijn die hier inkoop 30 euro kost…. We genieten!!! ( is dit eigenlijk nog te lezen na twee flessen van die waanzinnige wijn? Dat is dus het genieten!)

SUN WIND RAIN WATER & CORN BLOG 4

Zaterdag 16 maart
We vertrekken ‘smorgens vroeg om 6 uur uit Palenque. We worden opgehaald door Raymundo, een gids met een nieuwe bus die ons die dag begeleid en uiteindelijk naar de grens met Guatamala brengt waar Julio, de chauffeur met bus uit Guatamala op ons wacht bij het grensplaatsje Bethel waar we met een boomstamboot aankomen. Maar eerst rijden we naar twee Maya-enclaves, Bonampak en Yaxchilan. Beide steden liggen verscholen in het laatste stukje regenwoud van Mexico, direct aan de grens met Guatamala. Bonampak staat op onze lijst omdat daar nog niet zo lang geleden schitterende murales ( wandschilderingen ) zijn ontdekt. Het is inderdaad het bezoek meer dan waard. In drie kleine ruimtes halverwege een grote tempel zijn onder kalksteen kleurrijke wandschilderingen gevonden die ongelooflijk goed zijn geconserveerd.We kunnen er rustig de tijd voornemen, er is gelukkig niet veel publiek. Hier wordt goed gemaakt dat het museum in Mexico-City dicht was toen we het wilden bezoeken. De originele wandschilderingen hier zijn echt fantastisch. Drie stroken boven elkaar vertellen een thematisch verhaal waarin de feestelijke ceremonies ter ere van het vorstenhuis van Bonampak centraal staan. De kleuren zijn geweldig, de afbeeldingen geven de gruwelen weer die in deze stad plaatsvonden. Dit schokte indertijd de wetenschappers die tot dan dachten dat de Maya’s een lief en vredelievend volk waren. Dat was dus absoluut niet zo. Van de mannen, vrouwen en kinderen die geofferd werden, werden de tongen doorboord, het bloed opgevangen (aderlating) in boomschors en in zilveren bekers aan de goden geschonken. Net zo gruwelijk als bij het balspel waarbij de winnaars werden onthoofd als eerbetoon aan de Goden, maar ook als hoogste teken van eer voor deze elite-spelers. Het moet een bloederig zooitje zijn geweest. Wij moeten onze beelden ook bijstellen. In de muziek zal Chris proberen deze tegenstellingen van sereniteit en wreedheid tot uiting te brengen. Dat maakt de voorstelling :Sun, Wind, Rai, Water & Corn” straks kleurrijk en spannend. Zeker in de bezetting met de muzikanten van Del Silencio aangevuld met Coen Molenaar, Reut Rivka en Chris zelf. Del Silencio met hun bijzondere instrumentarium ( gongs, klankschalen, basklarinet, deegeridoo en piano ) kunnen vanuit de stilte de diepte zoeken en tegelijk tot een spectaculaire climax komen. Voeg daarbij Chris met diverse fluiten , Coen Molenaar met trance-achtige ritmes gevoed door samples van originele maya-percussie-instrumenten en Reut Rivka met haar ongelooflijk stembereik, dan zullen we zeker, samen met het publiek, onze reis steeds opnieuw kunnen beleven.

De volgende lokatie bereiken we per boomstamboot. Al onze bagage wordt in de smalle boot gezet die ons na het bezoek aan Yaxchilan naar Bethel zal brengen, de grenspost met Guatamala 20 kilometer verder aan dezelfde rivier. Het is een prachtige boottocht, links en rechts het regenwoud, terwijl wij met een behoorlijke snelheid behendig langs stroomversnellingen en eilandjes in de rivier worden gestuurd. De Maya-stad Yaxchilan was een belangrijke handelspost aan de rivier de Rio Usumacinta. Hier lopen we echt door een tropisch regenwoud, waar de tempels en piramides een zijn met de natuur. Weer overweldigende beelden, vooral de natuur verbaast ons keer op keer. Hier vinden we een mooie plek om Chris te interviewen voor het tv-portret van Chris door George Schouten gemaakt en in oktober door de BOS wordt uitgezonden. Op de Gran Plaza, met de indrukwekkende, tegen en in de heuvel gebouwde piramide, staan eeuwenoude bomen met stammen met een omtrek van drie tot 5 meter. Met wortels die zich in een grote cirkel rond de stam in de droge grond happen. Bomen met huid als van een olifant.

We lopen na twee uur verbazing terug naar de boomstamboot, die ons in een tocht van ruim anderhalf uur met ondergaande zon brengt naar de grenspost Bethel, waar Julio ons opwacht, direct aan de rivier. Onze bagage wordt door vriendelijke jongens en meisjes van de boot naar het busje gedragen; Guatamala lijkt vriendelijk in een eerste ontmoeting. Maar dan zien we in de handen van diezelfde vriendelijke pubers dikke stapels bankbiljetten, ze willen wisselen! Guatamalteekse quatales tegen Mexicaanse pesos, dollars tegen Quatales… we wisselen onze pesos in, wetende dat we flink genaaid worden. Maar ach….we rijden met Julio naar de grenspost waar we geholpen door vriendelijke douaniers onze stempels krijgen. Het wordt een lange, hobbelige rit. Over 4 uur hopen we aan te komen in Remate. Het verschil tussen Mexico en Guatamala is direct zichtbaar en voelbaar. Het landschap is droger, anders groen en de huizen lijken armer, meer onverzorgd. Erg lang om dat verschil te zien hebben we niet, we rijden door het donker over wegen die niet echt lekker zijn voor slechte ruggen. Onderbroken door twee vruchteloze stops bij benzinestations om geld uit de automaat te tappen en een stop waar we voor veel te veel geld water en chips kopen, komen we rond 2200 uur aan in Remate, Casa Ernesto. We hebben alle 4 ieder een kleine, leuke bungalow met een koude, verfrissende douche. De prachtige dochters van de eigenaar maken nog wat te eten en we vallen in een gezonde diepe slaap na een dag van 19 uur reizen en ervaren.

Zondag 17 maart
We blijven twee nachten in Remate, deze dag maken we een excursie naar Tikal. Dit is de belangrijkste Maya-nederzetting van Guatamala, misschien wel van Zuid Amerika. We hebben al veel ruines en oude Mayasteden bezocht, dus we zijn wel benieuwd wat Tikal ons aan nieuws kan brengen. Is het mogelijk om Palenque te overtreffen? Ja en nee. De grote tempels op de Gran Plaza zijn inderdaad indrukwekkender dan die in Palenque. De piramide is slanker, hoger, rijkt echt tot in de hemel. Hier zien we voor het eerst in gedachten de priesters de piramide bestijgen om bovenop de gestapelde stenen, zo’n 50 meter hoog, de goden aan te roepen en offers te brengen.Hoe zou het met de conditie zijn gesteld van de priesters en de koningen die de piramide beklommen om – zichtbaar voor het volk en de elite – de goden aan te roepen? Het is een enorme klim naar boven, wij wagen ons er niet ( meer ) aan. Zouden ze stiekum aan de achterkant omhoog getakeld zijn om fris en fruitig voor de massa te verschijnen? Was er rond tweehonderd na Christus al een lift uitgevonden? In de 60-ger jaren schreven de belgen Pauls en Bergier het bekende boek “De Dageraad der Magiers” Hierin werden alle wereldwonderen beschreven. We weten nu even niet meer hoe het in dat boek met de liften en de Maya’s zat. Op een mooie plek in het woud pakt Chris de C-fluit en speelt, geïnspireerd door de omgeving. Er is volkomen stilte, tot een groep toeristen en groepen schoolkinderen dichterbij komen, admeloos luisteren en luid applaudisseren als Chris zijn improvisatie beëindigt. Wat mooi is, is dat het klopt. Chris’ muziek, de poëtische, zwangere fluitklanken, de natuur en de indrukwekkende tempels en piramides. Alles komt samen.
Al met al was Tikal indrukwekkend. Tijd voor wat eigentijdse beleving en een koud biertje in het hippie Flores, aan de Lago Peten, het derde grote meer van Guatamala. Dit is al een beetje een voorbode van Belize waar we de volgende dag naar toe rijden.

Maandag 18 maart
Vandaag vertrekken we uit Remate naar Laguna Yaxha. Een kleine nederzetting met veel nog on-uitgegraven tempels en piramides. Het is duidelijk dat Guatamala minder geld heeft voor onderzoeking en afgravingen van de Maya-cultuur. Het is wel bijzonder om onder de heuvels in het woud de tempels en paleizen te weten. Het moet een grote, complexe stad zijn geweest. Chris improviseert ook hier, het is prachtig, de fluitklanken versterken het gevoel op een bijzonder lokatie te zijn. Wouter heeft inmiddels een aantal gedichten geschreven, gevoed door de indrukken in de bezochte Mayasteden. Alles komt bijelkaar, het concert dat we in het najaar gaan geven krijgt steeds meer duidelijke contouren. We rijden door naar de grens van Guatamala met Belize. Na wat wat vriendelijk stempelwerk rijden we met een bus uit Belize die klaarstaat naar San Ignacio. Belize is totaal anders. De mensen, het landschap, het ademt de caraibische sfeer. Ons guesthouse heeft houten cabines met zelfs warm water ( behalve bij wouter…) en er is WiFi!!! ( op 4 m2 ).

Dinsdag 19 maart
Al om half acht staat de chauffeur klaar met een 20-jaar oude 4-wheeldrive Toyota om ons naar Caracol te brengen. Die rit duurt ruim twee uur, door het natuurreservaat. We krijgen een militaire escorte volgens de chauffeur. Omdat er ooit groepen toeristen zijn overvallen. Doordat George iets te lang blijft filmen op de eerste stop bij een ondergrondse rivier,missen we het convooi en de begeleidende militairen. “No problem”zegt Dennis, de chauffeur grijnzend, “You will all die anyway……”We stemmen in en rijden welgemoed verder.
De tempels van Caracol zijn opnieuw een hoogtepunt op onze reis. In het verleden heeft deze stad zelfs van het grote Tikal een oorlog gewonnen. Maar ook Caracol is uiteindelijk op onverklaarbare wijze ten onder gegaan. Midden in het woud, staan een aantal bomen met in de top hangende vogelnesten. Deze vogels laten op een wonderbaarlijke manier van zich horen. Ze fluiten als in accoorden, in samenspraak met elkaar. Dat nodigt Chris uit om de C- fluit te pakken en zich hier in te mengen. Er volgt een waanzinnige samenspraak tussen fluit en vogels. Daarna vertolkt wouter zijn laatst geschreven gedichten op de treden van een van de tempels van Caracol. Op het Gran Plaza van Caracol, zo groot al twee voetbalvelden, spelen we met de wonderlijke akoestiek, door in onze handen te klappen. Er is nu geen toerist te bekennen. Chris wordt door deze akoestiek gegrepen en speelt de sterren van de hemel. Wouter neemt dit op zijn Iphone op, goed voor facebook en Youtube. De eerste Maya-hit is gescoord, eindelijk gerechtigheid.

We besluiten in plaats van drie dagen Belice-city, nog wat langer in San Ignacio te blijven. Belangrijkste reden is dat we vanuit diverse verschillende kanten horen dat Belice city erg rommelig en vooral gevaarlijk is. Als toerist kun je er s avonds niet over straat, er zijn steeds meer gangs van jonge jongens met wapens die toeristen overvallen. Dat willen we niet. Het is een verhaal dat ook van de Belicianen zelf komt. Erg jammer, alle Belicianen die we spreken zijn trots op hun land maar betreuren het dat de regering zo weinig doet aan het verval in de stad. In het stadje waar wij zitten zijn drugs en dsrank zeker ook goede vrienden van veel loslopende mannen, maar echt gevaarlijk lijkt het niet. Iedereen is vrolijk, spreekt je aan op de bekende zangerige caribische manier, kortom , het voelt prettig. Ondanks de groei van het toerisme is de armoede in Belice city groot, veel Belicianen zoeken hun geluk en heil in het beloofde land, de USA en laten hun kinderen achter. Die groeien op in de straat en dan is het niet zo gek dat ze zich richten op de wandelende geldmachines, de toeristen.

Donderdag 21 maart
Na lang onderhandelen en zoeken hebben we een taxi-chauffeur gevonden met een knalrode Suzuki en een big smile, die ons naar Belice City brengt. Het hotel heeft een Chinese eigenaresse, zoals er zoveel in Belice door Chinezen wordt geregeld en beheerd. De authoriteiten in Belice ondersteunen en promoten de komst van Chinezen, die op hun beurt flink investeren in de economie. Net zoals ze dat doen in veel andere ontwikkelingslanden. Maar deze Chinese is een Ushi in het kwadraat. Chris komt niet meer bij, de dame wordt steeds nerveuzer en gekker. Ze bestaat echt, de Ushi van Wendy van Dijk. Ze bespeelt alle registers van het acteursschap, van opgewonden naar blij, van komisch naar diep tragisch en tenslotte zegt ze met lonkende ogen dat ze met de mannen best een biertje wil drinken in de bar iets verderop, vanavond. Dat gaan we dus niet doen.
Wouter vertrekt morgen naar Nederland, Chris gaat nog een paar dagen naar de eilandjes voor de kust van Belice, allereerst naar Caye Caulker en wellicht bezoekt hij ook nog San Pedro. Hier scheiden de wegen, om over een paar weken weer bijelkaar te komen om het project, de muziekvoorstelling in de theaters in het najaar van 2013 voor te bereiden en de contacten aan te halen die we in Mexico city hebben gemaakt. Het zou geweldig zijn als we ons project ook in Mexico kunnen uitvoeren.